M. BAKUNIN ΠΕΡΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

"Είμαι φανατικός εραστής της ελευθερίας, θεωρώντας την ως τη μοναδική προϋπόθεση υπό την οποία η νοημοσύνη, η αξιοπρέπεια και η ανθρώπινη ευτυχία μπορούν να αναπτυχθούν και να μεγαλώσουν ˙ όχι την καθαρά τυπική μορφή ελευθερίας που παραχωρείται, καθορίζεται και ρυθμίζεται από το κράτος, ένα αιώνιο ψέμα που στην πραγματικότητα δεν αντιπροσωπεύει τίποτε περισσότερο από το προνόμιο ορισμένων που στηρίζονται στην δουλεία των υπολοίπων ˙ όχι την ατομικιστική, εγωιστική, ευτελής και φανταστική ελευθερία που επαινέθηκε από την σχολή του Ρουσσώ και άλλες σχολές του αστικού φιλελευθερισμού, η οποία θεωρεί ότι όλα τα λεγόμενα δικαιώματα των ανθρώπων, αντιπροσωπεύονται από το κράτος το οποίο οριοθετεί τα δικαιώματα του καθενός - μια ιδέα που οδηγεί αναπόφευκτα στη μετατροπή των δικαιωμάτων του κάθε ένα στο μηδέν. Όχι, εννοώ μόνο το είδος της ελευθερίας που είναι άξια του ονόματός της, την ελευθερία που συνίσταται στην πλήρη ανάπτυξη όλων των υλικών, πνευματικών και ηθικών δυνάμεων που είναι κρυμμένες σε κάθε άτομο. Ελευθερία που δεν αναγνωρίζει άλλους περιορισμούς εκτός από αυτούς που ορίζονται από τους νόμους της ίδιας μας της φύσης, οι οποίες δεν μπορούν να θεωρηθούν ως περιορισμοί, δεδομένου ότι αυτοί οι νόμοι δεν επιβάλλονται από κανένα εξωτερικό νομοθέτη δίπλα ή πάνω από εμάς, αλλά είναι έμφυτες και εγγενείς, αποτελώντας τη βάση του υλικού, πνευματικού και ηθικού μας είναι - που δεν μας περιορίζουν, αλλά είναι οι πραγματικές και άμεσες προϋποθέσεις της ελευθερίας μας".

M. Bakunin

Για την κατάσταση και τις προοπτικές της αριστεράς.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Εφημερίδα «Αριστερά» τ.212, 9/2/2007, και

 http://www.koel.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=799&Itemid=41 .

Τα πολιτικά κόμματα, είναι ιστορικά μορφώματα, που προκύπτουν ως εκφράσεις κοινωνικών αναγκών, συμφερόντων και συσχετισμών δυνάμεων σε συγκεκριμένες συγκυρίες. Κόμματα που κάποτε μορφοποιήθηκαν ως επαναστατικοί πολιτικοί φορείς, δεν σημαίνει ότι διατηρούν αυτές τις ιδιότητες εσαεί. Η ιστορική πορεία του βαθμιαίου εκφυλισμού και της σταδιακής πολυεπίπεδης ενσωμάτωσης στις δομές του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, αρχικά των κομμάτων της Β΄ Διεθνούς, στη συνέχεια δε και αυτών της Γ΄ (αλλά και της Δ΄) Διεθνούς και των ποικίλων παραφυάδων, αποφύσεων και αποκομμάτων τους, είναι αποτέλεσμα νομοτελών αντικειμενικών διαδικασιών-τάσεων και των αντίστοιχων υποκειμενικών τους εκφάνσεων. Ας υπενθυμίσουμε μερικές από αυτές:

Η μετάβαση του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος στο στάδιο του «παγκοσμιοποιούμενου» ιμπεριαλισμού και η επίταση της ανισομερούς ανάπτυξης μέσω του παγκόσμιου μηχανισμού εκμετάλλευσης, η παρασιτική ανάπτυξη των ισχυρότερων ως προς το κεφάλαιο χωρών μέσω της μονοπωλιακής υπερεκμετάλλευσης της πλειονότητας των πληθυσμών του πλανήτη.

Το αρχέτυπο του Νταχάου και του Γκουαντανάμο

 ΦΩΤΗ ΤΕΡΖΑΚΗ

Το στρατόπεδο συγκέντρωσης, και όχι η πόλη, αποτελεί σήμερα το βιοπολιτικό παράδειγμα της Δύσης

Αν υπάρχει ακόμα σήμερα μια τελευταία αποδεκτή έννοια της φιλοσοφίας, μια τελευταία αποδεκτή έννοια της αλήθειας, στο όνομα της οποίας νομιμοποιείται η δραστηριότητα που εξακολουθούμε να καλούμε φιλοσοφία, είναι ο ακατάπαυστος αγώνας κατά της κυριαρχίας. Το βιβλίο τού ιταλικής καταγωγής Giorgio Agamben «Homo Sacer» (1995), είναι από τα σημαντικότερα έργα σύγχρονης φιλοσοφίας με την παραπάνω έννοια, έργο το οποίο χάρη στην κοπιώδη φροντίδα της μετάφρασης και της επιμέλειας είμαστε σε θέση να υποδεχτούμε σήμερα στα ελληνικά. Λόγω του περιορισμένου χώρου μιας τέτοιας βιβλιοκριτικής αντιπαρέρχομαι όλα τα εργοβιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα (μπορούν άλλωστε να βρεθούν στην ίδια την έκδοση) για να προχωρήσω στη -δύσκολη, για λόγους που θα φανούν αμέσως- αποτίμησή του.

Giorgio Agamben Metropolis

REBEL   www.rebelnet.gr

Πριν από αρκετά χρόνια είχα μια συζήτηση με τον Guy (Debord) τον οποίο θεωρούσα πολιτικό φιλόσοφο. Σε κάποιο σημείο αυτής της συζήτησης ο Guy με διέκοψε και μου είπε: “Κοίτα, δεν είμαι φιλόσοφος είμαι στρατηγός". Αυτή η δήλωση με γοήτευσε επειδή συνήθιζα να τον βλέπω ως φιλόσοφο, όπως φιλόσοφο έβλεπα και τον εαυτό μου. Αλλά νομίζω πως αυτό που εννοούσε είναι ότι κάθε σκέψη, όσο διαφανής, γενική ή αφηρημένη και αν προσπαθεί να είναι, πάντοτε σημαδεύεται από ιστορικά συμβάντα και έτσι “αιχμαλωτίζεται" και με ένα τρόπο εμπλέκεται σε μια στρατηγική, σε μια επιτακτικότητα της χρονικής συγκυρίας. Τα λέω αυτά επειδή οι συλλογισμοί μου θα είναι οπωσδήποτε γενικοί και δεν θα υπεισέλθω στο συγκεκριμένο θέμα των μητροπολιτικών συγκρούσεων. Ελπίζω ωστόσο ότι οι συλλογισμοί αυτοί θα σκιαγραφήσουν τα ίχνη μιας στρατηγικής.

Fredric Jameson Αναπαριστώντας το Κεφάλαιο

 

Fredric Jameson
Αναπαριστώντας το Κεφάλαιο

Λονδίνο, Verso, 2011

Μτφρ.: Radical Desire

Κεφάλαιο 7: Πολιτικά συμπεράσματα

Ο προσεκτικός αναγνώστης θε έχει ήδη καταλάβει ότι εγώ προσωπικά συμπεραίνω πως ο πρώτος τόμος του Κεφαλαίου δεν αντλεί πολιτικά συμπεράσματα. Αλλά όταν πρόκειται για ένα βιβλίο το οποίο θεωρήθηκε, για περισσότερο από έναν αιώνα, η Βίβλος της εργατικής τάξης σε ολόκληρο τον κόσμο, από έναν συγγραφέα ο οποίος ήταν επίσης ο συντάκτης ενός από τα θεμελιώδη και κλασικά κείμενα πολιτικής θεωρίας στη Δύση (Το κομμουνιστικό μανιφέστο), τότε έχουμε να κάνουμε με ένα παράδοξο που απαιτεί εξηγήσεις.

John Holloway: Είμαστε Όλοι Έλληνες

του John Holloway

Η Ελλάδα μας δείχνει πώς να διαμαρτυρηθούμε ενάντια σ’ ένα αποτυχημένο σύστημα

δημοσιεύτηκε στη Guardian, στις 17/2/2012

Μετάφραση: Γιώργος Μαριάς

Η οργή που εκδηλώθηκε στις ελληνικές πόλεις ενάντια στα μέτρα λιτότητας εμπνέει όλους όσους υποφέρουν προς όφελος των τραπεζών και των πλουσίων.

Δε μου αρέσει η βία. Δεν πιστεύω ότι μπορούν να κερδηθούν πολλά καίγοντας τράπεζες και σπάζοντας παράθυρα. Κι όμως νιώθω ένα κύμα ευχαρίστησης, όταν βλέπω τις αντιδράσεις στην Αθήνα και τις άλλες πόλεις της Ελλάδας απέναντι στη ψήφιση των μέτρων, που επιβλήθηκαν από την Ε.Ε., από το ελληνικό κοινοβούλιο. Ακόμα παραπέρα: αν δεν υπήρχε αυτή η έκρηξη οργής, θα είχα βυθιστεί σε μια θάλασσα κατάθλιψης.

HOMO SACER ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΓΥΜΝΗ ΖΩΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η γυμνή ζωή στην εποχή της βιοπολιτικής

Αναδημοσίευση από το βιβλίο του Ιταλού φιλοσόφου Τζόρτζιο Αγκάμπεν «Homo Sacer»

Του Γιαννη Σταυρακακη*

PHORUM  http://www.phorum.gr

Τζόρτζιο Αγκάμπεν

Homo Sacer: Κυρίαρχη εξουσία και γυμνή ζωή

Mετ.:Παναγιώτης Tσιαμούρας, εκδ. Scripta

Το βιβλίο του Ιταλού φιλοσόφου Τζόρτζιο Αγκάμπεν «Homo Sacer» είναι μία από τις λιγοστές εκείνες παρεμβάσεις που συνεπαίρνουν τον αναγνώστη με τη φρεσκάδα και το βάθος της επιχειρηματολογίας τους. Πρόκειται για μια σύνθεση με πραγματικά εντυπωσιακό εύρος και συνεπαγωγές. Πολύ σχηματικά θα λέγαμε ότι βασικό του θέμα αποτελεί ο τρόπος με τον οποίο εμφανίζεται και εδραιώνεται η βιοπολιτική, δηλαδή η πολιτικοποίηση της ζωής στο απλούστερο βιολογικό της επίπεδο, η αυξανόμενη συμπερίληψη της φυσικής «γυμνής ζωής» του ανθρώπου στους μηχανισμούς και τους υπολογισμούς της εξουσίας. Ενώ όμως ο Φουκώ, από τον οποίο αντλεί ο Αγκάμπεν, αντιδιαστέλλει τη βιοπολιτική –ως καθαρά νεωτερικό φαινόμενο– από τις παραδοσιακές εξουσιαστικές σχέσεις που επικεντρώνονται στους θεσμούς και στο κράτος, δηλαδή εν γένει από το κυριαρχικό/δικαιικό μοντέλο εξουσίας, σκοπός του Αγκάμπεν είναι να ανιχνεύσει την τομή και τις αρθρώσεις των δύο αυτών πεδίων έτσι ώστε να διατυπώσει μια συνθετική εννοιολόγηση της εξουσίας και της κυριαρχίας.

Οι μαρξιστές και ο Νίτσε μια παράδοξη προσέγγιση

Ο “εχθρός” Νίτσε γοήτευσε τους μαρξιστές με την προφητική κριτική του, του αστικού κόσμου. Απολογισμός μίας διφορούμενης ανάγνωσης.

του Αντόνιο Νέγκρι*

Η ιστορία των σχέσεων μεταξύ των μαρξιστών και του Νίτσε είναι πλούσια σε παράδοξα, που οφείλονται στο γεγονός ότι οι μαρξιστές ανέκαθεν γοητεύονταν από την εξαιρετική ισχύ της προδρομικής κριτικής τού “εχθρού” Νίτσε κατά του αστικού κόσμου.

Αυτά τα παράδοξα καθίσταντο ακόμη περισσότερο πολύπλοκα απ’ το γεγονός ότι, στη συζήτηση μέσα στους κόλπους τού εργατικού κινήματος, η γοητεία που ασκούσε ο Νίτσε ήταν αναγκασμένη να περάσει μέσα από δύο τουλάχιστο θεμελιώδη πεδία αντιπαράθεσης μεταξύ των διαφόρων σχολών : τον ορισμό τού υλισμού και την κρίση περί της νεωτερικότητας.

Αποδέσμευση από την ΕΕ: κρίσιμη προϋπόθεση για το άνοιγμα μιας διαδικασίας σοσιαλιστικής μετάβασης στη χώρα μας

Σταύρος Δ. Μαυρουδέας

Τμήμα Οικονομικών

Παν. Μακεδονίας

ΟΥΤΟΠΙΑ

Η Ελλάδα και η «ευρωπαϊκή ενοποίηση»

Η στάση απέναντι στην ΕΟΚ (παλιότερα) και στην ΕΕ (σήμερα) αποτελεί κυριολεκτικά την διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δυνάμεων που περιορίζονται στα όρια της αστικής στρατηγικής και αυτών που επιδιώκουν να την ανατρέψουν. Το κριτήριο αυτό έχει σημαδέψει όλη την μεταπολιτευτική περίοδο και σήμερα είναι περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ.

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ Η ΧΟΝΤΡΟΜΠΑΛΟΥ

Μια Κυριακή στην Κοκκινιά

στην παιδική μου γειτονιά

είδα μια γριά χοντρομπαλού

που ο νους της έτρεχε αλλού

Την κοίταξα με κοίταξε

σαν κουκουβάγια σε μπαξέ

και μου 'πε με φωνή θολή

που μάνα θύμιζε τρελή:

«Σε χώμα φύτρωσα ζεστό

αιώνες πριν απ' τον Χριστό.

Ζούσα καλά κι ευχάριστα

κι έπαιρνα μόνο άριστα.

Μα σαν προχώρησε ο καιρός

έγινε ο κόσμος μοχθηρός

και με βατέψανε, που λες,

αράδα βάρβαρες φυλές

Σελτζούκοι Σλάβοι Ενετοί

λες κι ήταν όλοι τους βαλτοί

Τότε κατάλαβα γιατί

καμένο ήμουνα χαρτί

δίχως χαρά δίχως γιορτή

Σιγά σιγά και ταπεινά

μ' αγώνες και με βάσανα

καινούργια έβγαλα φτερά

μα ήρθαν τα χειρότερα

Είδα το ίδια μου παιδιά

να δίνουν σ' άλλους τα κλειδιά

και με χιλιάδες ψέματα

με προδοσίες κι αίματα

να μου σπαράζουν την καρδιά

Γι' αυτό μια νύχτα σκοτεινή

θ' ανέβω στην Καισαριανή

με κουρασμένα βήματα

να κλάψω για τα θύματα

στ' αραχνιασμένα μνήματα

Κι εκεί ψηλά στον Υμηττό

αντίκρυ στον Λυκαβηττό

μικρό κεράκι θα κρατώ

να φέγγει χρόνους εκατό»

ΜΕΛΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΞΑΡΧΑΚΟ

ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

Το θεμα ειναι τωρα τι λες !

Το θεμα ειναι τωρα τι λες

Καλα φαγαμε καλα ηπιαμε

Καλα τη φεραμε τη ζωη μας ως εδω

Μικροζημιες και μικροκερδη συνοψιζοντας

Το θεμα ειναι τ ω ρ α τι λες.

Η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας μέσα στην Ε.Ε. και το ευρώ

19 Δεκέμβριος 2011 11:43

Η αποδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού και η ληστρική χρεομηχανή.

Του Χρίστου Καραμάνου

Το πιο κρίσιμο πεδίο στο οποίο υποτίθεται ότι η ΕΟΚ αρχικά και στη συνέχεια η Ε.Ε. θα μεταμόρφωναν θετικά την Ελλάδα ήταν η οικονομία. Σήμερα, μετά από 30 χρόνια διακηρύξεων, σχεδίων και υποσχέσεων, ζούμε στο πετσί μας την αλήθεια της χρεοκοπίας.

Το ότι φθάσαμε εδώ που φθάσαμε είναι άμεσα συνυφασμένο με την Ε.Ε. Γιατί η Ε.Ε. και το ευρώ αποτελούν τη βασική αιτία της αποδιάρθρωσης του παραγωγικού ιστού της χώρας καθώς και της ληστρικής εκμετάλλευσης του λαού μέσω της χρεομηχανής.

Η μορφή –κόμμα: Πολιτική γένεση και δομή φύλου

του Ετιέν Μπαλιμπάρ / Μετάφραση Τάσος Μπέτζελος  

01.12.10

Περιοδικό Εκτός Γραμμής, Τεύχος 26 / Δεκέμβριος 2010

Η ιστορικότητα και η κρίση της μορφής-κόμμα αποτελεί έναν από τους άξονες της προβληματικής του Μπαλιμπάρ, από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 ήδη. Στο κείμενο που ακολουθεί, και το οποίο αποτελεί μέρος από μια παρέμβαση του Μπαλιμπάρ στο Διεθνές Συνέδριο «Donne Politica Utopia», που οργανώθηκε προς τιμή της Ροσάνα Ροσάντα, στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβα, στις 14-15 Μαΐου 2010, εξετάζεται η αντιφατική σχέση του φεμινισμού με τον κομμουνισμό και ειδικότερα με τη μορφή-κόμμα.

Στο πρώτο μέρος της παρέμβασής του ο Μπαλιμπάρ έχει αναφερθεί σε ορισμένα κείμενα του Αλτουσέρ, του Τρόντι και της Ροσάντα, από τα τέλη της δεκαετίας του ’70,  αναφορικά με τον μαρξισμό, την πολιτική και τη μορφή-κόμμα. Στη συνέχεια (πρόκειται για το απόσπασμα που δημοσιεύουμε) διερευνά την παράμετρο της διαφοράς των φύλων σε σχέση τόσο με τη μορφή-κόμμα όσο και με την πολιτική δράση. Ολοκληρώνοντας την παρέμβασή του, σε ένα τρίτο μέρος, ο Μπαλιμπάρ θα υποστηρίξει ότι ο φεμινισμός αποτέλεσε (και αποτελεί) ένα συμπλήρωμα δημοκρατικής και επαναστατικής πολιτικής για τον ιστορικό κομμουνισμό, και ότι αυτός ακριβώς ο φεμινισμός που απορρίφθηκε από τον ιστορικό κομμουνισμό αποτέλεσε εντούτοις ένα «ουτοπικό καταφύγιο» για τον κομμουνισμό. Με αυτήν την έννοια, κατά τον Μπαλιμπάρ, δεν μπορεί να υπάρχει ανασυγκρότηση του κομμουνισμού σήμερα που να μην περιλαμβάνει τον φεμινισμό: «Αν αφεθεί μόνο στον ταξικό της καθορισμό, η προοπτική της επαναστατικής ηγεμονίας ανατρέχει αναπόφευκτα στο φαντασιακό της καθαρότητας, ενώ η διαφορά των φύλων συνιστά ένα υπόλειμμα μη καθαρότητας, ανθρωπολογικής, ηθικής και κοινωνικής. Επομένως, και πολιτικής».

Η φιλοσοφία ως διάγνωση του παρόντος. Ο Φουκώ απαντά στον Σαρτρ

Συνέντευξη με το Μισέλ Φουκώ / Μετάφραση Τάσος Μπέτζελος

Περιοδικό Εκτός Γραμμής, Τεύχος 29 / Φεβρουάριος 2012

 Ένα μεγάλο μέρος των παρεμβάσεων του Μισέλ Φουκώ περνάει μέσα από τις συνεντεύξεις του. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, και η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό La Quinzaine litteraire (τεύχος 46, 1-15 Μαρτίου 1968), ο Φουκώ περιγράφει το φιλοσοφικό τοπίο της δεκαετίας του ’60, τη σχέση του με τη φιλοσοφία και την πολιτική, τον Σαρτρ αλλά και τον γαλλικό μαρξισμό. Περιγράφει τη φιλοσοφία ως διαδικασία διάγνωσης του (εκάστοτε) παρόντος, και τονίζει ότι δικός του στόχος είναι να βγάζει στο φως κάτι που λειτουργεί ως ασυνείδητο της γνώσης και της επιστήμης.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΠΟΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟ ΤΗΝ ΠΕΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟΦΕΟΥΔΑΛΙΣΜΟ

MICHAEL HUDSON

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

O «καπιταλισμός» είναι καλύτερα κατανοητός σαν ένα σύστημα από μια σειρά από στάδια. Ο βιομηχανικός καπιταλισμός έχει παραχωρήσει τη θέση του στον χρηματοοικονομικό καπιταλισμό, ο οποίος εξελίχθηκε από τον καπιταλισμό των συνταξιοδοτικών ταμείων τη δεκαετία του ΄50 και τον αμερικανικό νομισματικό ιμπεριαλισμό από το 1971 όταν το πλαστό δολάριο (που δημιουργήθηκε κυρίως για  τη χρηματοδότηση των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών των ΗΠΑ) έγινε η παγκόσμια νομισματική βάση. Το πλαστό πιστωτικό δολάριο κατέστησε εφικτή την δημιουργία της οικονομίας φούσκας μετά το 1980 και το υποσκήνιο του, τον καπιταλισμό καζίνο. Αυτά τα οικονομικά ραδιενεργά στάδια παρακμής οδήγησαν στον αποπληθωρισμό του χρέους μετά το 2008, και τελικά κατέληξαν στη διαμόρφωση ενός καθεστώτος πεονίας και στη λιτότητα της νεο-δουλοπαροικίας.

Η τελική έκβαση του σημερινού Δυτικού καπιταλισμού είναι μια νεο-ραντιέρικη οικονομία — ακριβώς η μορφή οικονομίας που επεδίωξε να ανατρέψει ο βιομηχανικός καπιταλισμός και στην οποίαν αντιτάχθηκαν οι κλασικοί οικονομολόγοι κατά τη διάρκεια της Προοδευτικής Εποχής από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Μια χρηματοοικονομική τάξη έχει σφετεριστεί το ρόλο που συνήθιζαν να εκτελούν οι γαιοκτήμονες—μια κοινωνική τάξη που απολάμβανε ειδικά προνόμια.

Η οικονομική πρόσοδος (economic rent) σήμερα αμείβεται ως επί το πλείστον με τόκους. Αυτή η «απατεωνιά» διακόπτει την κυκλική ροή μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης, προκαλώντας οικονομική συρρίκνωση, μια δυναμική που είναι το άκρως αντίθετο της αρχικής ώθησης του βιομηχανικού καπιταλισμού. Το «θαύμα του ανατοκισμού», που ενισχύεται τώρα με τη δημιουργία πλαστής πίστωσης, κανιβαλίζει το βιομηχανικό κεφαλαίου καθώς και τις απολαβές των εργαζομένων.

Ιστορικά, ο βιομηχανικός καπιταλισμός ήταν πολιτικά υπέρ της δημοκρατικής κοινοβουλευτικής μεταρρύθμισης, επειδή αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να σπάσει  ο ασφυκτικός κλοιός των γαιοκτημόνων στα εθνικά φορολογικά συστήματα. Αλλά το χρηματιστικό κεφάλαιο σήμερα είναι εγγενώς ολιγαρχικό. Επιδιώκει να περάσει υπό τον έλεγχο του το κράτος—πρώτα απ' όλα το δημόσιο ταμείο, την κεντρική τράπεζα, και τα δικαστήρια—προκειμένου να εξυπηρετηθούν οικονομικά ο τραπεζικός και ο χρηματοοικονομικός τομέας και οι μεγάλοι πελάτες του: το real estate και τα μονοπώλια. Αυτός είναι ο λόγος που οι χρηματοοικονομικοί «τεχνοκράτες» (διαμεσολαβητές και υπηρέτες του χρηματιστικού κεφαλαίου) επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, και ο λόγος που η Γερμανία εναντιώθηκε στην ιδέα ενός δημοψηφίσματος σχετικά με το πρόγραμμα λιτότητας που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΩ

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει

Στο Πήλιο μέσα στις καστανιές το πουκάμισο του Κενταύρου

γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου

καθώς ανέβαινα την ανηφόρα κι η θάλασσα μ' ακολουθούσε

ανεβαίνοντας κι αυτή σαν τον υδράργυρο θερμομέτρου

ως που να βρούμε τα νερά του βουνού.

Στη Σαντορίνη αγγίζοντας νησιά που βουλιάζαν

ακούγοντας να παίζει ένα σουραύλι κάπου στις αλαφρόπετρες

μου κάρφωσε το χέρι στην κουπαστή

μια σαϊτα τιναγμένη ξαφνικά

από τα πέρατα μιας νιότης βασιλεμένης.

Στις Μυκήνες σήκωσα τις μεγάλες πέτρες και τους θησαυρούς των Ατρειδών

και πλάγιασα μαζί τους

στο ξενοδοχείο της "Ωραίας Ελένης του Μενελάου"

χάθηκαν μόνο την αυγή που λάλησε η Κασσάντρα

μ' έναν κόκορα κρεμασμένο στο μαύρο λαιμό της.

Στις Σπέτσες στον Πόρο και στη Μύκονο

με χτίκιασαν οι βαρκαρόλες.

Τι θέλουν όλοι αυτοί που λένε

πως βρίσκουνται στην Αθήνα ή στον Πειραιά;

Ο ένας έρχεται από Σαλαμίνα και ρωτάει τον άλλο μήπως "έρχεται εξ Ομονοίας"

"Όχι έρχομαι εκ Συντάγματος" απαντά κι είν' ευχαριστημένος

"βρήκα το Γιάννη και με κέρασε ένα παγωτό".

Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει

δεν ξέρουμε την πίκρα του λιμανιού σαν ταξιδεύουν όλα τα καράβια

περιγελάμε εκείνους που τη νιώθουν.

Παράξενος κόσμος που λέει πως βρίσκεται στην Αττική

και δε βρίσκεται πουθενά

αγοράζουν κουφέτα για να παντρευτούνε

κρατούν "σωσίτριχα" φωτογραφίζουνται

ο άνθρωπος που είδα σήμερα καθισμένος σ' ένα φόντο με πιτσούνια και με λουλούδια

δέχουνταν το χέρι του γέρο φωτογράφου να του στρώνει τις ρυτίδες

που είχαν αφήσει στο πρόσωπό του

όλα τα πετεινά τ' ουρανού.

Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει

κι αν "ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς"

είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το κολύμπι

εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν μπορούν να κινήσουν

την ΕΛΣΗ τη ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ τον ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ.

Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά

σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν μα δεν κουνιέται κανένας αργάτης

καμμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που βασιλεύει

ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ' άσπρα και στα χρυσά.

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει

παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες...

το καράβι που ταξιδεύει το λένε - ΑΓΩΝΙΑ 937

Ανακτώντας τη δημοκρατία

του Παναγιώτη Σωτήρη

Περιοδικό Εκτός Γραμμής, Τεύχος 29 / Φεβρουάριος 2012 Στη μυθολογία του καπιταλισμού, η αγορά, τα ατομικά δικαιώματα και η δημοκρατία είναι έννοιες αλληλένδετες. Υποστηρίζουν οι απολογητές του καπιταλισμού ότι μόνο η οικονομία που στηρίζεται στην ανταγωνιστική επέκταση των οικονομικών πρακτικών και την αναζήτηση καινοτομιών διαμορφώνει κοινωνικό κλίμα που ευνοεί την ελεύθερη πολιτική δράση και έκφραση, και τη δημοκρατική-κοινοβουλευτική διαχείριση της πολιτικής εξουσίας.     Τις περισσότερες φορές αυτό συνδυάζεται με διάφορες παραλλαγές μιας τοποθέτησης περί της ανθρώπινης φύσης, που απεικονίζεται ως εγωιστική και ιδιοτελής, αλλά ταυτόχρονα ορθολογική και ικανή να εκτιμά ποιο μπορεί να είναι μακροπρόθεσμο όφελος. Έτσι, εκτιμάται ότι ενώ η ορθολογική πλευρά της ανθρώπινης φύσης κάποιες φορές μάς οδηγεί στην αλαζονική πεποίθηση ότι μπορούμε να ρυθμίσουμε τα πράγματα με τρόπο καθολικό, εντούτοις οι τραγωδίες του «ολοκληρωτισμού» οφείλουν να μας διδάξουν ότι αυτό είναι ανέφικτο και κατά συνέπεια πρέπει να αποδεχτούμε την αναγκαστική απροσδιοριστία των αγορών ως αναγκαίο κακό, αφήνοντας την «αόρατη χείρα» της αγοράς να κάνει τη δουλειά της.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ ΘΑ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Θὰ σᾶς περιμένω

Θὰ σᾶς περιμένω μέχρι τὰ φοβερὰ μεσάνυχτα ἀδιάφορος-
Δὲν ἔχω πιὰ τί ἄλλο νὰ πιστοποιήσω.
Οἱ φύλακες κακεντρεχεῖς παραμονεύουν τὸ τέλος μου
ἀνάμεσα σὲ θρυμματισμένα πουκάμισα καὶ λεγεῶνες.
Θὰ περιμένω τὴ νύχτα σας ἀδιάφορος
χαμογελώντας μὲ ψυχρότητα γιὰ τὶς ἔνδοξες μέρες.

Πίσω ἀπὸ τὸ χάρτινο κῆπο σας
πίσω ἀπὸ τὸ χάρτινο πρόσωπό σας
ἐγὼ θὰ ξαφνιάζω τὰ πλήθη
ὁ ἄνεμος δικός μου
μάταιοι θόρυβοι καὶ τυμπανοκρουσίες ἐπίσημες
μάταιοι λόγοι.

Μὴν ἀμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Τὸ μέλλον μας θὰ ἔχει πολὺ ξηρασία.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ Η διαθήκη μου

Αντισταθείτε

σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι

και λέει : καλά είμαι εδώ.

Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι

και λέει : Δόξα σοι ο Θεός. 

Αντισταθείτε

στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών

στον κοντό άνθρωπο του γραφείου

στην εταιρία εισαγωγαί - εξαγωγαί

στην κρατική εκπαίδευση

στο φόρο

σε μένα ακόμα που σας ιστορώ. 

Αντισταθείτε

σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες

ατέλειωτες τις παρελάσεις

σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει σμύρναν

σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται

μεγάλοι

στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε

στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες

σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε

πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι

σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή

δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα

στις κολακίες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις

απο γραφιάδες και δειλούς για το σοφό

αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών

και διαβατηρίων

στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη

διπλωματία

στα εργοστάσια πολεμικών υλών

σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια

στα θούρια

στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους

στους θεατές

στον άνεμο

σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς

στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας

ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε. 

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την

 Ελευθερία.

 (........)

Και συ λοιπόν

στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις

απο φωνή

απο τροφή

απο άλογο

απο σπίτι

στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:

Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

Η εξουσία και η δόξα: O Giorgio Agamben για την οικονομική Θεολογία

REBEL  www.rebelnet.gr

Ομιλία του Αγκάμπεν στο Τορίνο στις 11 Ιανουαρίου του 2007, συνεχίζοντας τις μελέτες του Μισέλ Φουκώ για την γενεαλογία της κυβέρνησης.

Η έρευνα αυτή αφορά τους λόγους και τις τροπικότητες μέσω των οποίων η εξουσία έχει λάβει στις δυτικές κοινωνίες την μορφή μιας οικονομίας. Δηλαδή, μιας κυβέρνησης του ανθρώπου και των πραγμάτων. Πρέπει λοιπόν να μιλάμε για εξουσία γενικά, περίπου ως μια παράξενη μορφή εξουσίας, την σύγχρονη μορφή της εξουσίας, δηλαδή, την κυβέρνηση. Φυσικά και θα πρέπει επομένως να συνεχίσω τις έρευνες του Μισέλ Φουκώ για την γενεαλογία της διακυβέρνησης.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ ΠΡΕΒΕΖΑ (ΗΡΩΪΚΗ ΤΡΙΛΟΓΙΑ)

Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται

στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια,

θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται

καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.

Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι

με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,

ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη

ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους.

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει

για να ζυγίσει μια «ελλιπή» μερίδα,

θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,

κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.

Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.

Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης

πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία,

«Υπάρχω;» λες, κ' ύστερα «δεν υπάρχεις!»

Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.

Ίσως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης.

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους

αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...

Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,

θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ (ΗΡΩΪΚΗ ΤΡΙΛΟΓΙΑ)

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει

στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.

Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση

μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού

θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού,

και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράσει.

Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα,

σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,

ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,

οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.

Για να μας δεχθεί κάποια λαίδη τρυφερά,

έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.

Ας υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος

άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν,

τα παντελόνια μας και, με του πτερνιστήρος

το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.

Πηγαίνουμε -- σημαίες στον άνεμο χτυπούν --

ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει

από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής,

κι ας τραγουδήσουμε, -- το τραγούδι να μοιάσει

νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής --

τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,

και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάσει.

ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ ΚΙΘΑΡΕΣ (ΕΛΕΓΕΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΕΙΡΑ)

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες

κιθάρες. Ο άνεμος όταν περνάει,

στίχους, ήχους παράξενους ξυπνάει

στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.

Υψώνονται σαν δάχτυλα στα χάη,

στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,

μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,

χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.

Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.

Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις

είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ ΣΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Λευτεριά, Λευτεριὰ σχίζει, δαγκάνει

τοὺς οὐρανοὺς τὸ στέμμα σου. Τὸ φῶς σου,

χωρὶς νὰ καίει, τυφλώνει τὸ λαό σου.

Πεταλοῦδες χρυσὲς οἱ Ἀμερικάνοι,

λογαριάζουν, πόσα δολάρια κάνει

σήμερα τὸ ὑπερούσιο μέταλλό σου.

Λευτεριά, Λευτεριά, θὰ σ᾿ ἀγοράσουν

ἔμποροι καὶ κονσόρτια κι ἑβραῖοι.

Εἶναι πολλὰ τοῦ αἰῶνος μας τὰ χρέη,

πολλὲς οἱ ἁμαρτίες, ποὺ θὰ διαβάσουν

οἱ γενεές, ὅταν σὲ παρομοιάσουν

μὲ τὸ πορτραῖτο τοῦ Dorian Gray.

Λευτεριά, Λευτεριά, σὲ νοσταλγοῦνε,

μακρινὰ δάση, ρημαγμένοι κῆποι,

ὅσοι ἄνθρωποι προσδέχονται τὴ λύπη

σὰν ἔπαθλο τοῦ ἀγῶνος, καὶ μοχθοῦνε,

καὶ τὴ ζωή τους ἐξακολουθοῦνε,

νεκροὶ ποὺ ἡ καθιέρωσις τοῦ λείπει.