Αν ο ΣΥΡΙΖΑ
ακολουθήσει το παράδειγμα του Κ.Κ.Ε. ενδέχεται να το ακολουθήσει και στο 4,5%
στη Βουλή. Δυστυχώς η τακτική του "ώριμου φρούτου" φαίνεται ότι
κερδίζει έδαφος. Η Αριστερά θα χάσει και ο λαός θα βυθιστεί στον όλεθρο. Με
πομφόλυγες και μεγαλόστομες διακηρύξεις δεν ανατρέπονται ούτε τα μέτρα, ούτε οι
κυρίαρχες δυνάμεις που τα προωθούν. Κύριοι της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ το 27% δεν
ήταν εν λευκώ εξουσιοδότηση. Αν δεν αντέχετε το βάρος της εντολής που έχετε
λάβει και δεν πιστεύετε όσα διακηρύσσετε έχετε μάλλον τελειώσει. Στο στίβο του παρατεταμένου
αγώνα πρέπει να κατέλθουν οι εργαζόμενοι με πρωτοβουλίες πρωτοβάθμιων σωματείων
και ομοσπονδιών και με μαζική συμμετοχή των συνταξιούχων.
ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΤΑΞΗ
Σχόλιο από το "Ξεκίνημα"
Σε μια περίοδο που η κυβερνητική συνεργασία των τριών
παραπαίει και το θέμα της επιβίωσης της κυβέρνησης των υποτακτικών της Τρόικα
συζητιέται ανοιχτά στην κοινωνία, το συνδικαλιστικό κίνημα όφειλε να δώσει το
τελικό σπρώξιμο για να την ξεφορτωθεί. Για να ανατραπούν οι πολιτικές που
εφαρμόζονται σήμερα απαιτείται πτώση της κυβέρνησης. Οτιδήποτε άλλο,
οποιαδήποτε άποψη ότι είναι δυνατόν αυτή η κυβέρνηση να εφαρμόσει μια
εναλλακτική πολιτική, είτε αποτελούν αυταπάτη, είτε είναι απλή υποκρισία.
Για να πέσει αυτή η κυβέρνηση απαιτούνται μαζικές
δυναμικές απεργίες διαρκείας συνδυασμένες με καταλήψεις και διαδηλώσεις στη
βάση ενός σχεδίου που να έχει και διάρκεια και κλιμάκωση. Αυτό πια δεν
απαιτεί ούτε ιδιαίτερες γνώσεις ούτε... «στρατηγικά μυαλά»! Το λένε οι
εργαζόμενοι στο δρόμο, στους χώρους εργασίας, στην καθημερινότητά τους, το
ξέρουν οι πάντες: «οι 24ωρες δεν έχουν κανένα νόημα, είναι ”τουφεκιές στον
αέρα”, είτε θα κάνουμε σοβαρό αγώνα διάρκειας είτε κοροϊδεύουμε τους εαυτούς
μας».
Την πρόταση για ένα μαζικό απεργιακό κίνημα διάρκειας δεν
την προβάλλει κανένα από τα δύο κόμματα της Αριστεράς – το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι μόνες δυνάμεις από τις οποίες έχει προέλθει μια τέτοια πρόταση είναι
συνδικαλιστικές: από το Νίκο Φωτόπουλο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, από τους εργαζόμενους
στις αστικές συγκοινωνίες σταθερής τροχιάς (ΗΣΑΠ, ΗΛΠΑΠ, Τραμ) στην Αθήνα, από
την ομοσπονδία των γιατρών στα δημόσια νοσοκομεία κλπ. Ακόμα και ο πρόεδρος των
ταξιτζήδων, Λυμπερόπουλος, μίλησε σε παρόμοιους τόνους, όμως τα μαζικά κόμματα
της Αριστεράς «φοβούνται» να το πουν καθαρά.
Η πλειοψηφία των συνδικαλιστικών ηγεσιών αρνείται, όπως
είναι γνωστό, να ανταποκριθεί στα καλέσματα των καιρών και της βάσης του
συνδικαλιστικού κινήματος. Η άρνηση της ΓΣΕΕ την προηγούμενη περίοδο να
καλέσει σοβαρές απεργιακές κινητοποιήσεις έκανε την ηγεσία της μισητή στη βάση
των συνδικάτων και στα λαϊκά στρώματα. Φαίνεται όμως πως το μίσος των
εργαζόμενων στην ηγεσία της ΓΣΕΕ έχει ζηλέψει και η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ που μέχρι
πρόσφατα εμφάνιζε ένα κάπως πιο αγωνιστικό πρόσωπο.